Tebriz’de, bizim de altında serinlediğimiz o ağaçlı bulvarları dolduran yüz binlerce ağlayan insanı, Reisi’nin cenazesinde gördükten sonra, bu mektubu Facebok’ta aşağıdaki mesajı koyan İsfahanlı arkadaşımıza yazmak zorunda kaldım. Bir yandan Tebriz sokaklarını Ulusal Kanal’dan seyrederken, Facebook’ta bu mesajı okumak, adeta iki ayrı dünyada yaşayan iki ayrı insanlığın var olduğunu ispat ediyor gibiydi:
“Halkımı bu kadar çooook uzun zamandır bu kadar mutlu görmemiştim!”
Kan emicilerin düşüşü, uzun süredir derin kanayan kalplerde böyle bir etki yaratıyor! Acı ve kederli yaraların çığlığı uzun süre ruhunun her hücresinden, her kemiğinden, her damlasından geçerken… Bu gerçek ama yine de tarif edilemez!
